هوس باد بهارم سوی صحرا برد...

باد بوی تو بیاور و قرار از مابرد... .

ما ز هر صاحبکده یک شهر کار آموختیم،

خنده از گل؛

                                      گریه از ابر بهار آموختیم.

تا شدم حلقه به گوش در میخانه ی عشق ،

                             هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم.

میخورد خون دلم مردمک عشق و سزاست،

                               که چرا دل به جگر گوشه ی مردم دادم.

خندیدم،خندید...اشکام راه افتاد.اونم شُر شُر گریه کرد،دلم براش سوخت؛نازش کردم ولی دستم سوخت آخه ...دلش گُر گرفته بود.

خداوندا!نمی دانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است،چه ذجری می کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است.

صبر بر جور و جفای تو غلط بود،غلط