خلقت من در جهان یک وصله ی ناجور بود

           من که خود راضی به این خلقت نبودم... زور بود.

در این سکوت پر تنش

           گاهی تو را گم می کنم.

                  تو عشق را جان می دهی

                         من هم تجسم می کنم.

                                دست  سیاه ابر غم سیلی به رویم میزند.

                                        چشم سپید منتظر... خود را به کویم می زند.

                                                 آرام جان بازگرد تا کمی کشم بی داد تو

                                                          کاشانه ام ویران شدهُ رای از سکوت یاد تو...